PAARDEN FOKKEN IS BOVENAL EGOÏSTISCH
Steeds vaker denk ik na over de ethische vraagstukken rondom paarden. En dan niet alleen het beoefenen van de paardensport of het paardrijden op zichzelf, maar ook alles wat daarbij hoort. Hoe we paarden houden, maar ook het fokken van paarden. Onderstaand stuk schreef ik naar aanleiding van een bericht dat ik las over één van de jaarlijkse paardenmarkten in ons land. Ik verbaas me erover dat dit nog bestaat, en dat er schijnbaar dieren zijn waar mensen echt graag vanaf willen. Al dan niet voor een prikkie, wel of niet gezond. Het roept bij mij in ieder geval de nodige vraagtekens op.
Ik vind het fokken van paarden bovenal een egoïstische keuze. Dat vind ik van het op de wereld zetten van kinderen trouwens ook, maar dat is een andere discussie. Men fokt vaak voor plezier, emotionele of commerciële belangen. Ik snap dat er ook gefokt wordt voor het in stand houden of verbeteren van specifieke rassen, maar dat is volgens mij ook iets dat we als mensen hebben bedacht. Ik geloof niet dat het de paarden iets uit maakt of ze een mooier hoofd of langere nek hebben. Of dat hun ras het jaar 2100 wel of niet haalt. Ze hebben natuurlijk geen idee.
En ik snap het ook he! Ik wilde zelf niets liever dan een veulen fokken uit mijn merrie Soraya. Het was een goede merrie en ze had hele mooie nakomelingen kunnen geven, die waarde zouden toevoegen aan het ras. En daarnaast zou het voor mijzelf ook zeker emotionele waarde hebben om een nakomeling van haar als opvolger te hebben. Maar ik heb het niet gedaan. Omdat ik wist dat ik op dat moment geen twee paarden kon betalen en ik wilde niet verantwoordelijk zijn voor het leven en leed wat het paard mogelijk zou moeten ondergaan als ik het zou moeten verkopen en ik er daarna geen zeggenschap meer over zou hebben. Ik had namelijk niet de garantie dat ik een nieuwe plek voor het veulen zou kunnen vinden, dat voldoet aan de maatstaven die ik zelf hanteer voor het houden van paarden.
Paarden hebben geen bucketlist
Paarden vragen er niet om om geboren te worden. En als ze er eenmaal zijn, hebben ze geen dromen om wedstrijden te winnen of een bucketlist om te voldoen voor hun dood. Ik geloof dat ze content zijn op het moment dat aan alle basisbehoeften voldaan kan worden, vrij bewegen, onbeperkt foerageren en sociale interactie in een kudde. Maar of ze dan een echt blij of gelukkig gevoel ervaren, ik weet het niet? Maar ze kunnen wel andere negatieve dingen ervaren, zoals pijn, stress en honger. En helaas is dit bij een zeer groot deel van de paarden aan de orde van de dag.
Persoonlijk zou ik er nooit verantwoordelijk voor willen zijn dat een paard, door mijn toedoen (het op de wereld zetten van het dier) dit moet ervaren. Ook al is het natuurlijk niet de intentie bij het fokken van een veulen! Je ontkomt er bijna niet aan dat een paard in zijn leven ook zal lijden, al is het alleen door onvoorziene ziektes of blessures. En ik zou het mijzelf nooit kunnen vergeven als het dier dat ik heb gefokt niet goed gehouden wordt, als ik het zelf geen thuis kan bieden. En daarom heb ik nooit gefokt.